Słońce, tak mi tego brakowało!

Tak, tak, tak! W końcu wyszło nam słońce, a ja dodatkowo nie byłam wtedy chora! Na spacerek wybrałyśmy się z takim oto ładnym zestawem:

Piłeczka Trixie dzisiaj została zamordowana (*)

Trwał półtorej godziny i, powtórzę, był słoneczny. Dzięki temu mój poziom witaminy D3 jest zaspokojony na kilka dobrych dni.
Poszłyśmy moją ulubioną, bo nową, trasą. Znalazłam dodatkowo super miejsce do aportowania i focenia, którego nie wykorzystałam w całości, w sumie nie wiem dlaczego. Jeszcze kiedyś się tam wybiorę :D

No popatrzcie na tę niesamowitą brzozę tworzącą ramkę! Tylko mi się podoba ten kadr? Zdjęcie już mniej.
Wrócę tam, zrobię je lepiej i się pochwalę :D

 Na dzisiejszym spacerze brakowało mi tylko dwóch rzeczy. Rękawiczek (choć powtarzam to na każdym spacerze, trzymając w drżących rękach obślinioną piłkę) i towarzystwa. Do samotnych spacerów idzie się przyzwyczaić, ale z czasem robią się takie... nijakie.

Ale kilka psów spotkałyśmy. Na samym początku widziałam 2 duże z daleka. Nie miałam ochoty na interakcje, więc zrobiłam unik taktyczny (z Zuzą na smyczy) w boczną ścieżkę. Okazała się nie uczęszczana i oberwałam kilka razy gałęźmi w głowę, ale nadal uważam, że warto było. Tylko wzrok jakiegoś taty i chłopca patrzących jak przedzieram się nieporadnie przez krzaki był nieco potępiający.

 Strasznie nie lubię, kiedy  w lesie ustawiam Zu, przykładam oko do wizjera i... i okazuje się, że za mną ktoś stoi. Tak było dziś. Zu pięknie pozuje, po czym zaczyna piszczeć. W pewnym momencie zrobiła kilka kroków do przodu, a ja, oburzona, że nie została na miejscu, również wstałam i zdałam sobie sprawę, że cały czas wypinałam się do pana z domniemaną sarną sprzed dwóch tygodni. Psy trochę polatały, choć oba lekko zjeżone - wyżeł preferował zabawę "hehe, zgniotę tego śmiesznego, małego, białego psa moimi łapami, hehe", ale i tak było przyzwoicie ;)

Już mówiłam, że jej posłuszeństwo graniczy z głupotą? Nie mam pojęcia ile to jest, ale na tyle wysoko, że wolałam ją bezpiecznie znieść na ziemię :P

 Ten spacer był dla mnie kopem do życia i mega poprawiaczem humoru. O ile Zu zawsze jest rozhahana w lesie, o tyle ja od jakiegoś czasu rzadko, o ile w ogóle się tam pojawiam.
Leżąc chora w łóżku (i tydzień nie wychodząc na dwór. tydzień) podejmowałam życiowe decyzje. Wahałam się na co teraz oszczędzać: nowe body czy obiektyw? Decyzja stanęła gdzieś w okolicach behawiorysty, tak myślę... Ktoś musi mi powiedzieć, czy agresja Zu, która sobie występuje od czasu do czasu, jest lękowa, czy nie, i co z nią do diaska robić!
Swoją decyzję wyjawiłam rodzicom, na co tata zapytał "po co"? No ciekawe, po co? Może mam za dużo pieniędzy i nie mam co z nimi zrobić? Po co wydawać je na te doczesne wymyślności? Jak można zadać to pytanie, tuż po opowiedzeniu mi jak to Zu obszczekała jakiegoś faceta! Przekonywanie taty i szukanie argumentów "za" uważam za rozpoczęte!

Pod koniec stycznia zrobiłam zakupy, udało nam się wygrać konkurs i zostałyśmy wybrane do recenzji obroży. I nadal Wam nie pokazałam co i jak!

 















- kostka 8in1
- żwaczowe kosteczki Chewies                                                 - obroża OhMyPet (recenzja)
- smaksy ryba+kurczak Dokas (Zu je ubóstwia ❤)                  - crackle ball
- suszona skóra z łososia Dibo (niesamowicie śmierdzi)          - szarpak
- smaksy 8in1                                                                                 - planetka S senior
- haczyk O'Tom na kleszcze (nie ma na foto)
- tubka na smaki (na pierwszym foto w notce)

Cracke ball okazała się niewypałem. Nie wzięłam pod uwagę jej wielkości i Zu niestety nie mieści się do pycha. A teraz mając planetkę dla seniorów, ta klasyczna (za twarda dla delikatnej Zu) poszła w odstawkę, a konkretnie na sprzeedaż! Zapraszam!
Crackle ball poleci do schroniska, bo za ile miałabym sprzedać? Za 5zł? Chyba, że ktoś z Warszawy chciałby ją przygarnąć ;) Wtedy zapraszam na priv!

 Brak słońca dał mi się naprawdę we znaki. Zauważyliście mniejszą ilość postów (pomijając, że w styczniu był tylko jeden)? Zauważyliście mniej ciekawe zdjęcia? No właśnie. Już nie będę mówić o aspektach szkolnych i ogólnej niechęci do czegokolwiek.
Czekam na wiosnę, pełną wiosnę, gdy zdjęcia nie będą szaro - żółte, tylko tryskające świeżą zielenią i błękitnym niebem! Wiosno - no już, śmiało!