Ja swoje, las swoje

Cześć!

Byłam z Zuzią u weterynarza - niesamowite co? W sumie niespecjalnie. I nie byłoby w tej wizycie niczego nadzwyczajnego, ale...
Zuzine łapy, a co za tym idzie pazury są bardzo wrażliwe. Skłoniłabym się nawet do twierdzenia, że wrażliwe niż przeciętne. Obcinanie pazurów jest dla nas więc drogą przez mękę, ale jak na razie Zuzia miała ciętego wieki temu jednego, bo coś tam. Po postawieniu Zuzi na stole nie spodziewałam się co mnie czeka. W jednej chwili pies stoi przede mną, w drugiej wisi mi na plecach. Ciekawe uczucie, nie powiem. Skracając całą historię Zuzię przytrzymywały dwie osoby, podczas gdy pani weterynarz starała się nie amputować Zuzinej łapy w próbie obcięcia pazurów. Po niedługiej walce (choć dla mnie trwało to godziny) sunia wyszła zadowolona z siebie z gabinetu, na szczęście na czterech łapach :D Oczywiście wszamała tam 2 opakowania smaków od weta, no bo jak, taka wygłodzona bida, co jej jeść w domu nie dają. A na mieście zawsze smakuje lepiej!



Potem miałyśmy wersję mikro tego, co zaplanowałam na wiosnę, czyli wycieczki socjalizacyjnej po Warszawie i powiem, że jak na razie jazda autobusem nie idzie tak źle. Pomijając, że Zuzia musi obwąchać każdego kto akurat wysiada z autobusu i swoje najbliższe sąsiedztwo łasząc się do innych, często zachwyconych osób, sunia jest grzeczna i nie panikuje. Byłam z niej dumna, bo nawet nie próbowała zdjąć tego okropnego kagańca, co z upodobaniem robi na leśnych spacerach, gdy próbuję ją do niego przyzwyczaić.

Zdjęcie stare - nie miałam ze sobą aparatu :)
(a Zuzia oczywiście była w kagańcu)

Tego dnia też postanowiła tolerować, lekceważyć inne psy, a nawet inicjować zabawę. A może to tylko kwestia, że spotkane psy nie były kurczowo przytrzymywane na smyczach? Zazwyczaj gdy się zbliżamy właściciel przytrzymuje psa jakby zaraz miał pognać w naszą stronę i zjeść. Kończy się na ujadaniu, ale temu się nie dziwię - gdyby ktoś mnie tak przytrzymywał sama zaczęłabym szczekać ;) Dlatego u nas jest proste równanie:
pies luzem + pies luzem = spokojna zabawa

Posłuszeństwo Zuzi często graniczy z głupotą. Idziemy przez las i chcę, by Zuzia położyła przednie łapy na powalonym drzewie (wys. ponad 1m). Od niechcenia macham ręką, a Zuzia "hops! bams!". Chciała hopsnąć na drzewo, lecz wyszło niepełne salto w tył i lądowanie na plecach. Oj sunia, sunia :D

Wysokość samego pnia, bez korzenia, to ponad metr :P

Ostatnio zaczęłam narzekać sobie na to, że niektóre spacery są strasznie... zwykłe. Takie nijakie. I od tego czasu las wyraźnie robi mi na złość!
Wyszłam w sobotę na spacer. Piękna pogoda (choć mało zimowa)! Śpiew ptaków! Żadnych ludzi! Cudo! Lecz to był podstęp...

 

Ale oczywiście, wszystko nagle musiało się rypnąć. Ni z tego ni z owego wyskakują na nas konie (z jeźdźcami); podbiegam do Zuzi, sięgam po smycz, ale smyczy nie ma... biorę więc piesa na ręcę i zaczynają się poszukiwania. Jednak nawet po wezwaniu posiłków nie udało się smyczy odnaleźć. Serio? Ludzie na spacerach z psem gubią różne rzeczy.  Telefon, drobniaki a czasem nawet psa. A ja? Ja zgubiłam smycz. To naprawdę trzeba się postarać ;)




Nikt nigdy nie ma do mnie pretensji, że Zuzia biega luzem po lesie. Nikt. I akurat tego razu gdy smycz zaginęła musiałam dostać ochrzan od jakieś starszej pani: "Przecież psa tak nie można luzem puszczać, weź go na smycz!". Zirytowana powstrzymałam się od odpowiedzi, że gdybym takową smycz miała, to chętnie bym psa zapięła, ale... szkoda gadać :P
 Dobra lesie, koniec tych atrakcji. Daj mi nudny spacer!
Dziś rano kolejny spacer. I oczywiście las postanowił znowu wystawić posłuszeństwo Zuzi (oraz moją cierpliwość) na próbę. Idziemy sobie, idziemy... i tu bach - zając. Warszawa! Stolica! Ludzie! I zając. Zuzia stwierdziła, że w sumie może za nim pognać, choć ja uważałam inaczej, ale wróciła po kilku minutach. Co będzie następne? Tabun żubrów? Wybuch wulkanu? Rajd quadów?
W sumie takie nudne spacery to nic złego ;)
 

Pozdrawiam,
Ola i Zuzia