Bałtyk, czyli jak przekonać psa do wody?

Cześć!

Dopiero co wróciłyśmy znad Bałtyku. Dla dociekliwych - z Dębek, a konkretniej z plaży w Wierzchucinie (między Dębkami a Białogórą). Było super!
Oczywiście przy pierwszym zetknięciu z plażą piesa dostała klasycznej głupawki - "Pacz, pacz jak biegam! Plaża - czaisz?! Plażaaa!"





Jednak przez większość pobytu pogoda była średnia i zrobiłam tam tylko trochę ponad 100 Zuziowych zdjęć (sporo poniżej mojej normy). Jednak przyszedł ten piękny dzień zwany środą. Tego dnia (a w sumie wieczoru) zrodziło się 300 nowych fot. Celebrujmy chwilę <3

"Zuziu, usiądź ładnie"

 

Zapewne to trochę widać, lecz i tak stwierdzę ten fakt: tłumów nie ma, można śmiało kłaść się na piachu z aparatem przed psem, cmokać jak opętana i myśleć, że nikt nie patrzy na ciebie jak na wariata... wiem, wiem, płonne nadzieje :D

 

Deszczyk, deszczyk, Zuzia morka i niemiłosiernie śmierdząca mokrym psem. To znaczy dla innych śmierdzi, a mi tak szczerze ten zapach nie przeszkadza... Ale co ja gadam, skoro toleruję zapach rybnej karmy i nawet (o matko!) suszonych żwaczy, moja opinia mało się liczy :D

Poniższe zdjęcia to jedne z niewielu, od których bolały mnie uda. Zostawiłam Zuzię w kałuży, ostrożnie odeszłam, by nie robić fal, odczekałam i kucnęłam. Prawie siedziałam na tafli wody, zaledwie centymetr... cyk! *ała, moje uda* cyk! cyk! cyk!. Nagle do wody w tle wbiegają dzieci. Pff, kadr zepsuty, czekam aż odejdą i lecimy od nowa. Jeszcze raz: cyk! cyk! cyk!
Czasem warto chwilę dłużej posiedzieć nad jednym miejscem :)
Przed Wami prezentuję po raz pierwszy Zuzię i jej alter ego!

Co Zuń robił na plaży?
To, co Zuń zawsze robił na plaży: kopie, kopie i kopie. Co ciekawe na tym wyjeździe wyraźnie mnie podkopywała. Gdzie nie siądę, okazuje się, że właśnie to miejsce Zu wybrała na nową kopalnię... przypadek? 

 A oprócz tego klasyk, czyli obgryzanie patyczków (ach, czy istnieje coś piękniejszego na świecie?), większych patyczków i tych bardzo sporych patyczków. Widać, że chce się rozwijać :)

Nie wiem jak i kiedy, ale podczas tego wyjazdu waga Zuzy spadła do 8,5kg (czyli 1,5 mniej!). Jak na nią to bardzo mało - czas chyba nabrać trochę tłuszczyku, bo bez masy nie ma rzeźby!
Smaki buch, waga w ruch!
 
 Pewnego dnia pojawił się pomysł na zdjęcie. Kadr zdjęcia już w głowie. Wystarczy przygotować.
Potrzebna mi na początku był wyraźny napis. Kartka, ołówek, gumka, linijka i marker starczą, prawda?
Niestety nie prawda. Na plaży okazało się dramatycznie brakować biurek do pracy, więc ręka mi się trzęsła. A po za tym odręczne łuki to absolutnie nie jest moja mocna strona.
Krzywe literki? Są! Pies? Jest! Robimy zdjęcia.
Tata mówi: "Zegnij kartkę, nie będzie nic widać. Mówię, zrób coś z nią". Nie zrobiłam. A mogłam posłuchać ojca. W takich sytuacjach nawet pies może zakląć.


Ale dobra, po lekkiej zmianie kadru wyszło lepiej. Tym razem radosne "Ahoj!" zamiast przekleństwa. Tak jest bardziej wakacyjnie :D


 Zu nie przepada za pływaniem. Preferuje metodę "chodzę brodzę", czyli nie traci gruntu choćby nie wiem co. Ale i tak jest lepiej niż rok i dwa lata temu.
Na blogu Ginny i Tosi ostatnio opisany był sposób na nauczenie psa zabaw w wodzie. Jako że nie wzięłam żadnych zabawek 1. pływających i jednocześnie ulubionych Zuzi 2. takich, których nie szkoda będzie zgubić, poza tym 3. były ogromne fale. Dlatego obrałam inną metodę, połączoną z zabawą!
Co ona nam dała? Zu już tak panicznie nie ucieka, z własnej woli moczy łapki i wie, że może spotkać ją nagroda ile razy wejdzie do wody :)

                       *Ten sposób zadziałał na Zuzię, nie musi zadziałaś na Waszego psa!*

1. Pokazuję Zuzi, że mam smakołyk
2. Rzucam go na suchy piasek i wydaję komendę (np.: szukaj)
3. Powtarzam to samo na mokrym piachu coraz bardziej zbliżając się do wody
4. Wrzucam na płytką wodę bez fal, by pies mógł go wyjąć bez moczenia łap
5. Wrzucam do wody, by pies musiał się zmoczyć

6. Nagradzam za każdą chwilę spędzoną w wodzie :)



Ale żeby nie było tak pięknie, jest kilka uwag. Po pierwsze nie stosuj tego, lub ograniczaj tę metodę w słonej wodzie. Po za tym pilnuj, by pies nie najadł się piasku (moja latała po plaży i zajadała piaskiem. Nie powiem, żyje dalej, ale nie sądzę, żeby przyniosło jej to jakieś super moce).
No i... upewnij się wcześniej, że smakołyk pływa ;)



Ogólnie muszę powiedzieć, że suń spisał się całkiem nie źle. Choć pierwszego wieczoru piesa była na lince treningowej, przez resztę pobytu tylko luzem! Nie uciekała, bardzo się nas pilnowała - super! Poznała kilkanaście nowych psów i tylko na kilka szczeknęła. Z resztą ładnie się witała lub lekceważyła. Raz miała też napad zazdrości - "Ale że jak to dajesz obcemu psu MOJE jedzenie?!??!"
Na naszej posesji mieszkała sunia - Lessie. Mało przypominała psinę z filmu, ale i tak ją polubiłam :D Oprócz tego często przybiegała buldożka francuska. Jej Zuzia się trochę bała, choć gdyby ktoś biegnąc za mną ktoś wydawał dźwięki w stylu "ghryghryghgryghphgry" to też nie nawiązywałabym nowej znajomości.

 

Ostatni dzień był baardzo wietrzny. Znacie to uczucie, gdy suchy piach leci z prędkością rakiety raniąc wasze łydki? Zabarykadowałam się więc w prowizorycznym namotio - parawanie, zanurzona w książce. Po pewnym czasie mama pyta: "Gdzie jest Zuzia?". Rozglądam się - nie ma jej. Wstaję, zaczynam biegać w okół obozowiska. Nie ma. Nie ma sensu wołać, i tak mnie nie usłyszy, przez huczący wiatr i fale. Schowała się gdzieś przed wiatrem? Uciekła do zacisznego lasu? Ratunku! Skierowałam się w stronę drzew i biegłam tak jak byłam - na bosaka, z książką w jednej ręce, z oszalałym, bijącym sercem. Wbiegłam do lasu - nie ma. Zaczęłam biec dalej, po igłach, gałęziach, roślinkach raniących moje stopy. W końcu widzę w oddali jakiegoś faceta i w głowie pojawia mi się myśl "może widział Zuzię?". Podbiegam... to tata! Poszedł jakiś czas temu do lasu na spacer, lecz bez Zuzi. Gdy jestem już całkiem blisko widzę w oddali białą plamę. Uff....
Okazało się, że Zuń po jakimś czasie postanowił dogonić tatę w lesie i towarzyszyć w trakcie spaceru. Oczywiście tego nie zauważyłam, a tata choć był zdziwiony obecnością Zu, był przekonany, że o tym wiedziałyśmy.
Z wygłaskaną, wycałowaną Zuzią i obolałymi stopami wracam na plażę . Jeszcze nigdy nie sprawiła, że tak serce mi łomotało :P

O tak mi w oczy wiało!

 Podsumowując, było fajnie. Na duży plus daję to, że sunia mogła biegać bez smyczy czy linki, a i tak się nas trzymała. Muszę popracować jednak nad jej skupieniem i motywacją na zabawki, bo z tym czasem było ciężko. Jednak kilka razy przyniosła mi dysk! Fakt, niosła go raczej dla siebie niż dla mnie, ale to, że się nim zainteresowała i tak jest dobre ;)
Musimy się jeszcze kilka razy wybrać do centrum Warszawy na większą socjalizację i tolerancję na hałasy i tłumy. Jednak co ważne - widzę progres!




 To na pewno nie jest nasz ostatni wyjazd nad morze. Warto jechać te 6-7 godzin, warto przechodzić 5km na plażę, warto zmoczyć się, poparzyć lub zmarznąć. Warto!
A Wy lubicie morze?



 Pozdrawiam,
Ola i Zuzia


PS Ostatnio na moim fanpage pojawiło się kilka pytań odnośnie paczek, na które czekam. Od tamtego czasu ich ilość urosła do 8, choć 2 już dotarły. Dlaczego się pojawiły? Skąd? O tym następnym razem! ;)